‘2 White Boyz’ in galerij Hectoliter in Brussel
Pop Art: The next level
Nog tot 13 oktober is de duo-tentoonstelling ‘2 White Boyz’ van Yannick Val Gesto (1987) en Bart van Dijck (1974) te zien in de bescheiden expositieruimte Hectoliter in Brussel. Een aantal van de werken ontstond in samenwerkingsverband tussen Val Gesto en Van Dijck. Het resultaat is een presentatie die op het eerste gezicht de indruk wekt door een stel zestienjarigen in elkaar te zijn gestoken.
Alexandra Crouwers
Hier en daar zijn de hoeken van de ruimte opgevuld met plastic varens. Voor het raam hangt vitrage, en in de deuropening een vliegengordijn van plastic repen. Midden in de ruimte staat een polyester beeld [NB: het blijkt van PUR-schuim te zijn] van Van Dijck: een levensgrote, zwarte, glimmende dolfijn op een witte, koraalachtige sokkel. Het werk doet denken aan een uitvergroting van de beeldjes, die massaal in allerlei variaties gevonden kunnen worden in goedkope made-in-Chinakitsch-winkels. [NB: het werk ontstond uit een visioen, verkregen na een soort bijna-dood hallucinatie, die Van Dijck had bij het gebruik van een ritueel Peruvaans/Indiaans medicinaal middel].
Daarachter hangen enkele digitaal bewerkte prints van Val Gesto, die door glitterstickers over de werken en de muur met elkaar worden verbonden. Achterin de ruimte bevindt zich een video, waarop beide kunstenaars met zonnebrillen op, voor een leeg green-screen gehurkt naar de lens staren. Dat lege green-screen, een videotechniek die vooral gebruikt wordt om digitaal achtergronden in te plaatsen, is veelzeggend. Val Gesto en Van Dijck zijn, ondanks hun ontegenzeggelijke uiterlijke ‘witheid’, van binnen multi-kleurige wereldburgers van metaformaat.
“Hello Dolphin”, PUR, 2011. Op het zwaard, dat de dolfijn in zijn bek houdt, is de frase ‘Souvenir de Tanger’ in het Arabisch uitgefreesd.
Van Dijck werkt al jaren gestaag aan een eclectisch oeuvre, dat bestaat uit video’s met veelal een documentair karakter, sculpturen en tekeningen, waarbij een haast antropologische interesse voor zowel de Belgische, als onder meer de Siberische, Afrikaanse en Arabische subculturen en volkstradities, centraal staan. Voor het project ’10 Dirhams – Souvenir de Tanger’, reisde Van Dijck naar Tanger, om daar op straat mensen te vragen in ruil voor 10 Dirhams een tekening te maken. Deze tekeningen werden verzameld in een publicatie, waarna Van Dijck met deze boeken terugreisde in een poging de tekenaars te vinden om hen het boek te geven. Een aantal van deze tekeningen vormden de ontwerpen voor een reeks sculpturen. Van Dijck lijkt als kunstenaar een goed bewaard geheim. Misschien komt dat doordat het werk steevast van een bedenkelijke esthetiek is voorzien; ‘mooi’ is het zelden. De verschijningsvorm is eerder kinderlijk naïef, zoals bij zijn serie met teksten en tekens gebrandmerkte, houten zwaarden, maar inhoudelijk getuigt Van Dijck’s werk van een intelligente, en zeer eigen manier om, aan de hand van folklore en geschiedenis te onderzoeken wat een identiteit van een volk zou kunnen zijn. De scheidingslijn tussen de zogenoemde Westerse ‘beschaving’ en de rest van de wereld valt weg.
Val Gesto’s werk bedient zich van een soortgelijk mengsel van non-esthetiek. Val Gesto reist echter niet fysiek naar exotische oorden, maar haalt zijn beeldtaal uit de krochten van het internet, waar amateur-beeldbewerkers, obscure rappers, verbijsterende youtube-filmpjes en hackers zich ophouden. Val Gesto maakte een experimentele documentaire, ‘W-DOT-COM’, die handelt over een online game-platform, dat in 1994 werd opgezet en nog steeds bestaat. Deze virtuele wereld, verwant aan het bekendere ‘Second Life’, is inmiddels een bijna verlaten, surrealistische mix van verouderde graphics en door gebruikers toegevoegde elementen.
Ondertussen is Val Gesto ook één van de weinige kunstenaars, die zich bezighoudt met 3D-software. De mogelijkheden en onderliggende techniek van deze discipline is binnen de beeldende kunsten nog steeds een slecht begrepen – en onderschat – medium. Val Gesto, met zijn grafische achtergrond, gooit in zijn prints en video’s digitaal filter over filter, waarbij het gemangelde, distortebeeld glimt, glanst en doet denken aan goedkope, illegale reproducties van sfeerbeelden, die men in menig volkshuishouden in goud gespoten, kunststof kaders placht te hangen; hedendaagse varianten op het huilende zigeunerjongetje, of het Romantische landschap.
Hypercultuur
Waar bijvoorbeeld Jonathan Meese in zijn anti-esthetiek tegenwoordig vooral naar de Westerse kunstwereld zelf refereert, laten Val Gesto en Van Dijck die kunstwereld juist links liggen. Hun beelden hebben het over de wereld op straat; in Val Gesto’s geval vooral de virtuele straat van het internet, en in Van Dijck’s werk zijn dat de straten van verre oorden, maar ook de hoofdstraat van een dorp in de Kempen.
Het beeld van de twee kunstenaars voor het lege green-screen is dan ook het beeld van twee ‘witte’ mannen, die los zijn gekomen van hun achtergrond, en die naar believen in Siberië, een virtueel landschap uit een computergame, of voor een gepimpte bmw geplaatst kunnen worden. Daarmee is de piepkleine tentoonstelling ‘2 White Boyz’ als een interessant mini-statement over de, al dan niet standvastige, identiteit van de mens in een hyperculturele, geglobaliseerde wereld te beschouwen, waarbij de geïmplodeerde hedendaagse kunstwereld ineens nogal gedateerd lijkt.
Tentoonstelling ‘2 White Boyz’, 8 september t/m 13 oktober, Zaterdagplein 17, 1000, Brussel, open op maandag, donderdag en vrijdag van 12.00 – 17.00 uur, zaterdag van 14.00 – 19.00 uur.
www.bartvandijck.be
valgesto.com
